علی انصاریان! آقای بخیه! ناامیدمان نکن! - وبلاگ لاوان

به گزارش وبلاگ لاوان، حالا همه آرزو می کنند او مثل همان روزها که از دروازه پرسپولیس دفاع می کرد، سرش می شکست، می دوید بیرون، کنار زمین بخیه اش می زدند بعد با یک باندپیچی سفید برمی گشت توی زمین، حالا این طور از سد کرونا بگذرد.

وبلاگ لاوان؛ احسان محمدی- علی انصاریان را با کدام قاب به خاطر می آورید؟ در پیراهن فجرسپاسی، جنگنده و چغر، در پرسپولیس با سری شکسته و بخیه خورده، یک ضربه به ساق های آرش برهانی که با لباس پاس مقابلش حرکات تکنیکی انجام می داد، آرام و بی خیال وقتی دروازه اولیور کان را در دیدار محبت آمیز پرسپولیس- بایرن مونیخ باز کرد و بعد با یک شوت سرکش تیر دروازه آنها را لرزاند، همراه با علیرضا نیکبخت واحدی در سریال زیر آسمان شهر که مثلاً نشان بدهند فردا دربی است و رفاقت مهمتر از رقابت است و کارت قرمز فردا، با پیراهن استقلال آرام تر از همیشه، شرمسار مقابل پرسپولسی ها، همراه اف سی استیل آذین، مقابل پرسپولیس در فینال جام حذفی با لباس گسترش فولاد، بازی در چند فیلم و سریال، خوانندگی، اجرای پرحاشیه در برنامه زابیوکا و ....

برای یک فوتبالیست 43 ساله این همه قاب و خاطره شاید کفایت کند. او هم برای پرسپولیس بازی کرد و هم استقلال ولی با پیراهن شاهین بوشهر از فوتبال خداحافظی کرد. در این سالها انگار آرام تر از همیشه شده بود.

بازیکنی که به خانواده مشهور انصاریان که عمویش شیخ حسین انصاریان در تلویزیون به صورت پیوسته سخنرانی های اخلاقی دارد می گفت همه عمرم برای خودم زندگی کردم، به هیچ کس اجازه ندادم در مورد مدل مو و لباس پوشیدن و رفتارهایم تصمیم بگیرد، همان طور که در بدترین شرایط نمازم را خواندم چون اهل ظاهرسازی نیستم.

وقتی رسانه ها نوشتند هیچکس حق ندارد به علی انصاریان بگوید مهرداد میناوند رفته است تکان دهنده بود، دو بازیکن قدیمی پرسپولیس که هر وقت به هم می افتادند هر جمعی را به خنده وا می داشتند و اهل کُری خوانی و شیطنت بودند در اولین هفته از بهمن 99 به کرونا مبتلا شدند. برخی عنوان کردند ویروس را از برنامه اینترنتی که برای شهرآورد ساخته بودند گرفتند. صحت و سقم ماجرا معین نیست و حالا فرق زیادی نمی کند، مهرداد رفت و همه دست به دعا برداشته اند که علی انصاریان به سلامت از این مهلکه گذر کند. خبرهای خوبی نمی رسد. هر وقت می گویند باید معجزه بشود تن من می لرزد.

او فوتبالیستی معمولی نبود. همیشه سرش درد می کرد برای حاشیه و جنجال. نمی ترسید از هیچ تنشی. نه فقط ساق هایش را نمی دزدید بلکه سرش را جلوی توپ و ساق پای بازیکنان می گذاشت و همراه با بهروز رهبری فر یکی از مستحکم ترین خطوط دفاعی پرسپولیس را ساختند و مهاجمان حریف از دست شان امان نداشتند. پنالتی می دادند، مصدوم می کردند، سر و ابرویشان می شکافت، کارت زرد و قرمز می گرفتند ولی غریزی از دروازه پرسپولیس دفاع می کردند، همان طور که علی پروین دوست داشت گرچه با هر دو به مشکل برخورد و با دل خوری از پرسپولیس جدا شدند.

حالا همه آرزو می کنند او مثل همان روزها که از دروازه پرسپولیس دفاع می کرد، سرش می شکست، می دوید بیرون، کنار زمین بخیه اش می زدند بعد با یک باندپیچی سفید برمی گشت توی زمین، حالا این طور از سد کرونا بگذرد. به بازگشت او امیدواریم، اینکه بیاید و دوباره فیلم بازی کند، دوباره کُری بخواند حتی وقتی قلبش از شنیدن خبر رفتن مهرداد میناوند پر از اندوه خواهد شد. ناامیدمان نکن آقای بخیه! اندازه کافی رنج دیده ایم در این سال سیاه!