آیا طب سنتی ریشه در غریزه انسان و دیگر انسان تباران دارد؟ - وبلاگ لاوان

به گزارش وبلاگ لاوان، پژوهشگران در یافته ای تصادفی و بی نظیر، مشاهده کرده اند که اورانگوتان نر وحشی سوماترایی، زخم خود را با گیاهی دارویی درمان می کند. آیا این رفتار، نشانه ای از آموزش تجربه در اورانگوتان ها است یا دلیلی بر گیاه درمانی غریزی در انسان تباران؟

تا به امروز، محققان شاهد حیواناتی بوده اند که از گیاهان برای خوددرمانی استفاده می کنند، اما چنین مشاهداتی نادر بوده است. میمون های بزرگ از گیاهان برای درمان عفونت انگلی و درد عضلانی استفاده می کنند. به تازگی مشاهده شده که شامپانزه ها حشرات را به زخم خود می مالند. بااین حال، درمان زخم با یک ماده فعال زیستی تا به امروز دیده نشده بود. جزئیات بیشتر را می توانید در گزارش بروز یک رفتار انسانی، برای اولین بار در اورانگوتان ها بخوانید.

به گزارش وبلاگ لاوان و به نقل از ایسنا، زیست شناسان شناختی و تکاملی به تازگی یک اورانگوتان سوماترایی نر وحشی را در حال درمان زخم فعال روی صورت خود در یک مکان تحقیقاتی در اندونزی مشاهده کردند.

کارولین شوپلی (Caroline Schuppli) و ایزابل لامر (Isabelle Laumer) در مشاهدات روزانه خود از 150 اورانگوتان سوماترایی که به شدت در معرض خطر انقراض قرار دارند، متوجه شدند که یکی از نرها به نام راکوس، خود را با برگ های گیاه آکار (Fibraurea tinctoria) درمان می کند که به داشتن خواص دارویی معروف است. راکوس، زخمی روی صورت برداشته بود که به احتمال زیاد طی دعوا با نری دیگر ایجاد شده است.

جزئیات خوددرمانی اورانگوتان

راکوس پس از جویدن این گیاه، مایع حاصل را به مدت حدود هفت دقیقه روی زخم گونه خود قرار می داد. سپس آن را با برگ ها می پوشاند و به خوردن گیاه ادامه داد. زخم طی 5 روز بسته شد و در عرض یک ماه، کاملاً بهبود یافت.

جالب اینجاست که راکوس هنگامی که زخمی بود، بیش از حد معمول استراحت می کرد. خواب به طور مثبت بر بهبود زخم تأثیر می گذارد، زیرا ترشح هورمون رشد، سنتز پروتئین و تقسیم سلولی در طول خواب افزایش می یابد.

کل فرآیند، زمان قابل توجهی را به خود اختصاص داد. ازآنجایی که راکوس از آکار به طور خاص برای مراقبت از زخم استفاده می کرد، محققان می توانستند بفهمند که او قصد دارد خودش را معالجه کند و روش او کارآمد است.

انسان هایی که در جنگل های استوایی جنوب شرقی آسیا زندگی می کنند، از آکار برای اثرات ضددرد و تب بُری استفاده می کنند. این گیاه در طب سنتی، بیماری های متنوعی را درمان می کند. بررسی ها وجود موادی را در آن نشان می دهد که می دانیم دارای فعالیت های ضدباکتریایی، ضدالتهابی، ضد قارچی، آنتی اکسیدانی و سایر فعالیت های زیستی مرتبط با بهبود زخم هستند.

این اولین درمان فعال زخم با یک ماده فعال زیستی است که تا به امروز مشاهده شده و محققان پیش ازاین هرگز شاهد چنین رفتاری نبوده اند، زیرا برخورد با حیوان زخمی آن هم در محیطی که حاوی گیاهان دارویی است، اتفاق بسیار نادری است.

پژوهشگران نمی دانند که آیا راکوس پیش ازاین نیز چنین عملی را انجام داده است یا خیر. آن ها همچنین نمی توانند تأیید کنند که آیا او این روش را از دیگرر اورانگوتان های مقیم زادگاهش آموخته است یا خیر. نرهای اورانگوتان پس از رسیدن به سن بلوغ، مسافت هایی طولانی را می پیمایند تا خانه جدیدی پیدا کنند. شوپلی فرض می کند که سایر اورانگوتان ها نیز می توانند رفتار مشابهی از خود نشان دهند.

آنچه به طورقطع شناخته شده است؛ این است که راکوس اولین مدیریت فعال زخم را با ماده فعال زیستی نشان داده است.

رفتار غریزی؟

اولین شواهد مستند از درمان زخم از طریق انسان در نسخه خطی پزشکی متعلق به 2200 سال قبل از میلاد ظاهر شده است. میمون های بزرگ آفریقا و آسیا نیز از زخم های خود مراقبت می کنند، بنابراین شاید ما عملکردی غریزی داریم که به ما امکان می دهد تا گیاهان و قارچ های دارای خواص دارویی را بشناسیم و خود را درمان کنیم.

اما راکوس چگونه می دانست که باید به سراغ آکار برود و چنین درمانی را انجام دهد؟ او فرآیند نسبتاً پیچیده ای را انجام داد که سؤالات بسیاری را به وجود می آورد. ما ممکن است به طور طبیعی به سمت گیاهانی که دارای مواد مغذی یا خواص درمانی هستند، جذب شویم.

5454