کتاب هایی که امین فقیری دوست دارد - وبلاگ لاوان

به گزارش وبلاگ لاوان، امین فقیری از کتاب هایی که خوانده و دوست دارد، می گوید و معتقد است: مطالعه کتاب به شرایط روحی آدم بستگی دارد و گاه عوامل خارجی مطالعه را برای آدم سخت می نماید.

این داستان نویس و نمایشنامه نویس در گفت وگویی با وبلاگ لاوان درباره اولین و آخری کتابی که خوانده، کتاب هایی که در نوبت خواندن دارد و کتاب هایی که دوست داشته او نویسنده اش باشد، می گوید.

متن این گفت وگو در پی می آید:

آخرین کتابی که مطالعه نموده اید، کدام کتاب بوده است؟

کتاب خانم بلوم دلش می خواهد با شیرفروش آشنا گردد نوشته پتر بیکسل با ترجمه احسان کشاورزیان بود که انتشارات آفتابکاران آن را چاپ نموده است. آخرین کتابی که خواندم و خیلی پسندیدم. داستان های کوتاهی دارد و خیلی مدرن است. داستان نویسی بیکسل شبیه نویسنده دیگری نیست و در حوزه زبان آلمانی او را به عنوان یکی از داستان کوتاه نویسان خوب دنیا می شناسند.

کتاب کلاسیک و یا معروفی هست که نخوانده باشید؟

بله کتاب هایی هست. کتاب هایی دارم که چندین سال پیش خریده ام و متأسفانه پشت گوش انداخته و نخوانده ام. الان هم چون حجم شان زیاد است، خواندن شان برایم سخت است، در واقع دست هایم درد می نماید و نمی توانم کتاب های حجیم را دست بگیرم. اما بیشتر کتاب های معروف را خوانده ام زیرا کتاب خوانی را از کودکی و 10سالگی آغاز نموده ام.

اولین کتابی را که خوانده اید، به خاطر دارید؟

اولین کتابی که خواندم تاریخی بود؛ ده مرد رشید که شاپور آرین نژاد آن را نوشته بود و اگر اشتباه نکنم 10 جلد بود. این را خواندم که خیلی پسندیدم و حالت عشق به ایران در آن کتاب بود. من دوستش داشتم و زمانش هم برای دوره هخامنشان است.

کتابی هست که از خواندنش پشیمان شده باشید و یا نصفه رها نموده باشید؟

بله، نصفه که هیچی؛ بعضی از کتاب ها را 30 صفحه خوانده و کنار گذاشته ام زیرا دیدم نه با سلیقه من جور است و نه چیزی از آن درک می کنم. هست و فکر می کنم همه همین طور باشند؛ البته به شرایط روحی آدم در زمان مطالعه هم بستگی دارد. گاهی آدم حوصله ندارد یعنی عوامل خارجی باعث می گردد که خواندن کتاب مقداری برایش سخت باشد.

چه کتابی را دوست داشتید که شما آن را می نوشتید و نام شما پای آن کتاب بود؟

کتاب های بسیاری هست مخصوصا کتاب های خارجی. کتاب های بسیاری بوده که من دوست داشتم و همواره حسرت می خوردم. من به موضوع کتاب اهمیت می دهم و حس می کردم موضوع این کتاب ها ناب و بکر است و کاش این موضوع به ذهن من آمده بود و من می نوشتم شان؛ کتاب هایی چون آثار داستایوفسکی، خوشه های خشم جان اشتاین بک، فونتامارا اثر اینیاتسیو سیلونه، نویسنده ایتالیایی که منوچهر آتشی آن را ترجمه نموده است. البته کتاب های بسیاری هست.

از نویسنده های ایرانی هم کتاب های کیهان خانجانی، ابوتراب خسروی، محمد کشاورز، داریوش احمدی و فرهاد کشوری را دوست دارم.

همه ما گاه کتاب هایی داریم که در کتابخانه های مان در نوبت خوانده شدن هستند، کدام کتاب ها در کتابخانه شما چنین شرایطی دارند؟

کتاب گریزها که نویسنده اش یک زن است و برنده جایزه نوبل هم شده در نوبت است. همچنین یک سری داستان های معروف دنیا که احمد گلشیری ترجمه نموده و یک سری هم قاسم صنعوی ترجمه نموده است. این ها در نوبت خواندن هستند.

دوست دارید کتاب هایی را بخوانید که شما را به لحاظ احساسی درگیر کند یا به لحاظ فکری؟

هر کتابی خاصیتی دارد یا به اصطلاح شیرازی ها هر گل یک بویی دارد. آدم هر کتابی را که بخواند خواه و ناخواه برداشتی از آن دارد که ممکن است گاهی مثبت باشد و گاهی منفی.

کتابی که احساسات شما را بیشتر از بقیه برانگیخته، کدام کتاب بوده است؟

کتاب های طنزی بوده که بی اختیار آدم را به خنده می اندازد؛ کتاب هایی مانند شوایک سرباز پاکدل نوشته یاروسلاو هاشک، کلاه کجاست؟ یوهانس روسلر، خانه نینو نوشته جووانینو گوارسکی و یا کتاب های وودی آلن که بعضی از قسمت هایش بی اختیار آدم را به خنده می اندازد. کتاب هایی که داستان های حساس دارند هم طبیعتا آدم را به گریه می اندازند و من هم خیلی راحت گریه می کنم. زود اشک از چشمم سرازیر می گردد. الان نمی توانم کتابی را نام ببرم زیرا در خاطرم نیست اما خیلی از داستان ها این طور بوده است.

امین فقیری متولد 30 آذرماه سال 1323 در شیراز است. مجموعه داستان کوتاه ببینم نبض تان می زند و نمایش نامه های در تو تکرار نمی گردد آن گل سرخ و سقزی از آخرین آثار او هستند. همچنین تا کنون کتاب های دیگری چون کوفیان، غم های کوچک، مویه های منتشر، دهکده پرملال، رقصندگان، زمستان پشت پنجره، زندگی قوام الدین شیرازی و نمایش نامه های غربت عشق، گرگ و پهلوان حیدر از این نویسنده وارد بازار کتاب شده اند.

آخرین کتاب او هم با عنوان ظلمت شب یلدا 15 اسفندماه از سوی انتشارات آفتابکاران منتشر شده که عاشقانه ای در بستر تاریخ، قرن دهم، است و حدود 350 صفحه دارد.